وَ خُدْامِه هْیشْکَه دُورُم نَبو

نَشْنْفُم گَپ بی‌خَواص و گَپ گَپو

سَر بْوُم وَ گِل خُم وْابوم یارِ خُم

خُم طبیب وْابوم و خُم بیمارِ خُم

خُم بیو زَخمِ خْتَه تیمار کن

بَختِ خُوسْیهِ ی خْتَه دْیار کن

گوش کُن،گَپ دل خْتَه بِی کَس نزن

رَه برَه بِی خُت وَ خُت پا پَس نزن

خُم وُ خُت یاریم و غار

اِقْرَأْ بِاسْمِ خُت نَکَش دَ انتظار

پوز وَ خُمرهِ ی خُت بنِه خیام بو

مَهس چْی اَفلاکِ بی فرجام بو

سی ساله که شُو وُ روز ندارُم و خْمارُم

نه اومَه نه اْیا کَس که وَ ای حال دَرارُم

هر سال که رَه سالِ بَتَر مِی وَ نَهاشِه

صد حِجلَه عروسی که دلُم شیربَهاشه

گَپ نیزَنُم اَر دَم بزنُم تَش مْنِ مالِه

مُهْلَم نیِه غَم،چی تَشِ زْر خَهْکِ زْغاله

دِهرِس دْرودونِ مُو از بَس که شْنُفتُم

بی رَه که تو گفتی و مُو هَم هیچ نگُفتُم

نَئشِه ی هَوَسُم کِردی و مَغمیم وُ مَعطَل

چُرتُم که گْرو اُونَه نَهادْی مْنِ مَنقَل

مُو عِیب وَ خْمه چونکه توَنه یار گْرُفتُم

مْن ای همَه گُل یارِ خْمَه خار گْرُفتُم